DSzK

Artoor

Na początku 1939 roku do uzbrojenia armii radzieckiej przyjęto wielkokalibrowy karabin maszynowy DSzK, będący modernizacją karabinu maszynowego DK, który nie zyskał popularności ze względu na zasilanie magazynkowe. DSzK to broń samoczynna, działająca na zasadzie odprowadzania z lufy części gazów prochowych, co jest częste w karabinach maszynowych, broń ta strzela z zamka otwartego. Ten karabin maszynowy nie posiada przełącznika rodzaju ognia. Karabin ten jest zasilany lewostronnie taśmą z nabojami 12,7x108mm, co daje mu dużą szybkostrzelność praktyczną. Ta radziecka konstrukcja ma lufę wymienną chłodzoną powietrzem, którą zakończono hamulcem wylotowym. Mechaniczny celownik otwarty ma regulację od 100 do 3500 metrów. Broń tą montowano często na uniwersalnej podstawie kołowej, stosowano też podstawe trójnożną, przydatną podczas ostrzału samolotów. Na zdjęciu widoczna jest zmodernizowana wersja DSzKM, w której poprawiono niezawodność oraz techniczność konstrukcji. DSzKM znajduje się w uzbrojeniu kilkudziesięciu państw, głównie jako uzbrojenie wozów bojowych.

Zasada działania- odprowadzanie gazów z lufy
nabój- 12,7x108mm
masa lufy- 12,6kg
masa broni nie załadowanej- 34kg
masa podstawy kołowej- 94,5kg
zasilanie- tasmš lewostronne
długość- 1625mm
długość lufy- 1070mm
szybkostrzelność teoretyczna- 600 strzałów na minutę